Τα πράγματα που πρόλαβα δεν είναι ακόμα κάτι σε μια ατελείωτη σειρά από μέρες. Είναι πράγματα που σημάδεψαν ανθρώπους και επηρέασαν την προσωπικότητά τους. Μιλάω για τους ‘γύρω στα τριάντα’ ( τι αριθμός θεέ μου κι αυτός, που θα έλεγε κι ένας χαμένος- από εμένα- συντοπίτης, εδώ και καιρό..). Μιλάω για την μπάλα στην πλατεία και τα σπασμένα τζάμια. Για την ίδια την μπάλα ‘σκασμένη’ από αγκάθια. Μιλάω για την ασπρόμαυρη τηλεόραση και το Μαγκάιβερ. Διακοπή από ό,τι κάνεις για να δεις τις περιπέτειές του πριν καταλάβεις τι σημαίνει αμερικάνος ήρωας. Για τις ραδιοφωνικές εκπομπές με τις αφιερώσεις. Αυτές που περίμενες ώρα πολλή για να ακουστούν. Η μουσική από το πρώτο σήμα του ‘Mega’ ακόμα ηχεί στα αυτιά μου. Η μεγάλη διαφορά της εξηντάρας κασέτας από την ενενηντάρα. Οι αλκαλικές μπαταρίες βοηθώντας να τερματίσεις το ‘Zelda’ . Τα ‘Dos’. Τα Ουφάδικα. Το δεκατριάρι του ΠΡΟ-ΠΟ. Τα παιχνίδια που μόλις ‘ανακαλύφθηκαν’ και ο τσακωμός για τους κανόνες τους, Το μπάσκετ, πρώτα η λατρεία και μετά, σιγά – σιγά η απαξίωση. Ο Γκάλης στα ουράνια αλλά και στα τέλη της καριέρας του. Τα φορητά διπλά κασετόφωνα. Το ραδιόφωνο που ‘για να πιάσει’ συμπλήρωνες και σύρμα στην κεραία ή τον πιο νέο της παρέας να την κρατάει. Τα τσιγάρα ακόμα ήταν ιδιαιτερότητα. Φουγάρα όλοι. Η φαντασία, πρώτο ρόλο. Ένα τραπέζι γινόταν αεροπλάνο κι μια τρύπα σε ένα τοίχο, καταφύγιο απέναντι σε ένα εχθρό που δεν υπήρχε αλλά και που δεν φοβηθήκαμε ποτέ. Οι αφίσες του ‘ Μπλεκ’ που δεν μας άφησαν ποτέ να κρεμάσουμε. Τα σκισμένα πόδια που δεν ‘δέχτηκαν’ ποτέ ράμματα. Οι ‘αγάπες’ που άρχιζαν σε ένα απόφωτο και τέλειωναν την άλλη μέρα. Τα πάρτυ στα σπίτια. Με τους γονείς κάπου έξω αλλά όχι μακριά. Η προσπάθειά μας να καταλάβουμε τι κάνει το ‘τσοκ’ στα αυτοκίνητα. Η αλητεία να σημαίνει ότι απλά γυρίζεις στο δρόμο χωρίς λόγο ή έβρισες, ή ήπιες ένα κουτάκι μπύρα πριν κλείσεις τα 18. Οι ‘Δέκα Μικροί Μήτσοι’ μακριά από επιθέσεις για λαϊκισμό. Ο Μιχάλης Ρακιντζής ως το εναλλακτικό όνομα στη μουσική. Οι ήρωες να παραμένουν ήρωες χωρίς έντυπα να ψάχνουν τα σκουπίδια τους. Η Α.Ε.Κ μεγάλη ομάδα. Ο ‘Σκαϊ’ 100,4 ακόμα. Ο Τράγκας να μιλάει για ‘Ουζουμπούρου’. Οι εφημερίδες απόλυτο μέσο για κάθε σκεπτόμενο και τα βιβλία κυρίως σε σειρές. Είμαστε μια αδικημένη γενιά;
